Grote projecten die het algemeen belang dienen moeten sneller afgewikkeld worden. Eindeloze inspraakmogelijkheden van ‘belanghebbenden’ zouden beperkt moeten worden. Dat is althans de mening van Anneke van Lelieveld, bewoonster van de Noordwaard.
Toekomst op het spel
Al jaren is Van Lelieveld met enkele anderen, namens de bewoners van de Noordwaard, in gesprek met vertegenwoordigers van de overheid. Maar gefrustreerd moet ze constateren dat de bewoners maar als één van de vele belanghebbenden worden gezien. Terwijl het project hún toekomst op het spel zet: het recht op veilig wonen. Want als je van binnendijks naar buitendijks gaat en kans loopt op een meter water in je huis, is veiligheid bepaald niet meer gegarandeerd.
‘In de BV Nederland mag iedereen meepraten; bij economische plannen vind ik dat prima, maar bij projecten die het algemeen belang – in dit geval de veiligheid – dienen, geldt allereerst het belang van de bewoners die er schade (naast wateroverlast ook waardevermindering en onverzekerbaarheid van de woning) van ondervinden en zich opofferen. Durf knopen door te hakken. Nederland moet veilig worden, maar draag daar dan ook de consequenties van.’
Iedereen heeft inspraak
Géén eindeloze inspraak van belanghebbenden en allerlei clubjes, volgens haar. ‘Iedereen mag meepraten, overheden, visclub, vogeltjesclub, Hiswa (een overkoepelende watersportvereniging), terwijl wij als bewoners een minderheid vormen. Maar het gaat wel over ónze belangen. Als bewoners hebben we altijd meegewerkt, maar nu hangen we aan de onderste bel.’
Van Lelieveld wil overigens niet alleen in het negatieve blijven steken, maar meent desondanks dat men een aantal stevige steken heeft laten vallen. ‘Er wordt achter de schermen best hard gewerkt, maar je ziet dat het projectbureau ook tegen muren oploopt. Het is uniek en het is nieuw, maar ik heb gezegd: dat wisten jullie vijf jaar terug ook al.’
In gesprek blijven is geen draagvlak
‘Alles moet nu nog worden uitgezocht, zoals de schaderegeling waar we al twee jaar om vragen, de juridische toetsing, maar dat had al veel eerder gekund en gemoeten. Dan hadden de recreatieplannen maar even moeten wachten. Die zijn echter al tot op de details ingevuld terwijl bewoners nog steeds niet weten hoe hun eigen situatie er uit komt te zien. Er zijn indertijd toezeggingen gedaan die ze waar moeten maken.’
‘Alles bij elkaar vraag ik me af: wat heeft onze positieve houding nu opgeleverd? Vanwege onze houding zegt men: er is draagvlak in het gebied. Er is echter helemaal geen draagvlak, maar we willen hoe dan ook in gesprek blijven en daarom denkt men dat er draagvlak is. In werkelijkheid voelen we ons echter genomen.’
